In de nasleep van het droevig overlijden van Jos Henderieckx willen we u deze bijzondere tekst van Dirk De Herdt niet onthouden …
Maandagavond 31 januari 2022 kwam er nog een late email binnen, eentje die nog lang zal nazinderen vermoed ik… Jos Henderieckx overleden. Dat zijn eenvoudige woorden op papier maar de draagkracht ervan is zoveel meer, om deze correct en volledig te benoemen is geen boek dik genoeg.
Hij was verscheidene jaren mijn trainer bij Olse Merksem, een erg getalenteerde trainer ook die heel wat palmaressen en successen kon voorleggen, maar daar zelf altijd bescheiden over deed. “Den atleet maakt den trainer” waren zijn gevleugelde woorden wanneer hij weer felicitaties en/of media-aandacht kreeg. De Jos ten voeten uit, altijd de luwte opzoekend en in stilte verder werkend…
Hij maakte van ons trainingsgroepke destijds een hechte groep waarin iedereen zijn plaats had, of iemand nu barstte van talent of niet, iedereen kreeg zijn volle aandacht. De trainingsmakkers werden vrienden en bleven ook vrienden na hun sportieve carrière, redelijk uniek toch vind ik. Een échte clubtrainer was hij.
Jos zijn trainingen waren stevig, vaak was het afzien, maar dat zorgde er dan ook weer voor dat eenieder leerde om vol te houden, niet zomaar op te geven. Wij kregen meer vertrouwen in eigen kunnen… Dat was zijn typische trainingsmethode, hij zorgde er steeds voor dat iedereen zich goed voelde in de groep, een niet onbelangrijke troef bij wedstrijden, aflossingen, kampioenschappen. Wij hadden blindelings vertrouwen in onze trainer en in elkaar en hij in ons.
Maar niet enkel de sportieve kant van zijn atleten interesseerde hem, hij verdiepte zich ook keer op keer in de atleet als mens, hij kroop als het ware in je om je beter te kunnen begrijpen, zodat hij je beter kon helpen mocht dat nodig zijn. Voor goeie raad over om het even wat kon je steeds bij hem terecht, hij maakte daar dan wat extra tijd voor, speciaal voor jou.
Geen betere motivator dan Jos en nooit verlegen om bemoedigende complimentjes uit te delen, een échte coach.
Maar niet enkel de sportieve kant van zijn atleten interesseerde hem, hij verdiepte zich ook keer op keer in de atleet als mens, hij kroop als het ware in je om je beter te kunnen begrijpen, zodat hij je beter kon helpen mocht dat nodig zijn. Voor goeie raad over om het even wat kon je steeds bij hem terecht, hij maakte daar dan wat extra tijd voor, speciaal voor jou.
Geen betere motivator dan Jos en nooit verlegen om bemoedigende complimentjes uit te delen, een échte coach.
Later werd het ‘Old Coach’, maar dan nog bleef hij de sportieve prestaties van ‘zijn’ atleten opvolgen, die ondertussen zelf ‘coach’ geworden waren. Ikzelf werd ook coach en ben maar wat blij met wat ik heb opgestoken van Jos destijds. Hard én goed onderbouwd trainen maar ook altijd met oog voor het sociale aspect en voortdurend je empathisch vermogen verder ontwikkelen. Hét recept om tot goede prestaties te komen. Om de woorden van Jos een beetje meer glans te geven: “Den trainer maakt de atleet en daarna maakt de atleet den trainer” Dit zou hem meer eer geven, maar daar was het hem nooit om te doen.
Een warme man, begenadigd en veelzijdig sportman, familieman (de familie op één hé 
), empathische motivator, sociaal geëngageerd, en nog veel meer… Jos was het allemaal.
Verschillende verhalen, anekdotes, iedereen kan wel iets vertellen over hem, hij zat in zoveel harten, was begaan met zoveel mensen, dat maakt zijn verhaal zo speciaal, zelfs bijna niet te vatten. Hoe deed die dat eigenlijk allemaal? Wel, ik denk dat het antwoord vrij eenvoudig is: hij was gewoon zichzelf…
), empathische motivator, sociaal geëngageerd, en nog veel meer… Jos was het allemaal.Verschillende verhalen, anekdotes, iedereen kan wel iets vertellen over hem, hij zat in zoveel harten, was begaan met zoveel mensen, dat maakt zijn verhaal zo speciaal, zelfs bijna niet te vatten. Hoe deed die dat eigenlijk allemaal? Wel, ik denk dat het antwoord vrij eenvoudig is: hij was gewoon zichzelf…
Jos was mijnen (top)trainer en verpopte later naar ‘Old Coach’, vriend, maat en jarenlang tot op het einde, mijn klankbord… Toen ikzelf trainer/coach werd, volgde hij mijn hele parcours op de voet, kende veel van mijn atleten én hun prestaties… Hij was mijn grootste supporter… Onnodig te zeggen dat ik hem heel erg ga missen… Time is an ocean, but it ends at the shore… (B. Dylan)
Oorspronkelijk geplaatst op https://avkathrowingteam.weebly.com/nieuws.html